Rewindykowane wagony typu K i P15

W dniu 22 września 1945 roku rozpoczął się pierwszy etap transportu trzydziestu pięciu odebranych wagonów tramwajowych, który wyruszył z Berlina w kierunku Warszawy.
Były to tramwaje typu K oraz P15, które władze Warszawy zamówiły jeszcze w 1939 roku, a pojazdy zamiast w stolicy Polski były eksploatowane w Berlinie.

Infrastruktura tramwajowa w Warszawie, która odbudowywała się po II wojnie światowej, rozwijała się bardzo szybko. Jednak rozszerzanie sieci tramwajowej bez wystarczającej ilości wagonów nie miałoby sensu, stąd starania o pozyskanie jak największej ilości taboru. Oprócz uruchamiania tramwajów zniszczonych z powodu działań wojennych władze Warszawy aktywnie dążyły do odzyskania wagonów będących własnością miasta, a znajdujących się w stolicy Niemiec.

Wagony typu K zaczęły stopniowo wchodzić do użytku od stycznia 1946 roku. Jednak nie były w stanie obsłużyć wszystkich istniejących wówczas linii, ponieważ były dostosowane do rozstawu szyn o szerokości 1435 mm. Część z nich do czasu zmiany rozstawu torów w Warszawie czasowo wypożyczono do Elektrycznej Kolei Dojazdowej. Rewindykowane tramwaje, które ucierpiały z powodu wojny były kierowane do naprawy w poznańskiej fabryce wagonów Cegielskiego, gdzie przywracano je do standardów warszawskich.

W sumie odzyskano 51 wagonów silnikowych typu K, które zyskały przydomek „berlinki”, oraz 16 wagonów doczepnych typu P15. Tramwaje K i P15 kursowały liniowo w Warszawie do jesieni 1975 roku. Ze względu na dobre właściwości trakcyjne wiele z wagonów K po wycofaniu ze służby liniowej było wykorzystywanych jako tramwaje gospodarcze (do dziś w czynnej służbie pozostały dwa takie pojazdy).